жұм

I

зат. этногр. Үндемейтін, кім бұрын сөйлесе, сол ұтылатын ойын. Нағыз «ж ұ м » ойнап отырған адамдар секілді (І. Есенберлин, Шығ. жин., 1, 225).

II

зат. Араб әріптерінің бірі (Қозы Көрпеш, 132).

III

сын. сөйл. Ұйымдасқан, жұмдасқан; тату, тәтті. Ұқтыра алмай салақтап, Қаңғиды жұрттың ағасы. Жұмырланған ж ұ м елдің, Аман жүрер жағасы (А. Үлімжіұлы, Шығ. жин., 2, 320).